یادداشت مهناز فراهانی: زن، آغاز هر داستانِ روشنی‌ست

زن، آغاز هر داستانِ روشنی‌ست؛ همان لحظه‌ای که جهان، از لبخند او مفهوم لطافت را می‌آموزد و از ایستادگی‌اش رسم استقامت را. زن، نه تنها حضور است؛ بلکه جریان است—جریانی از نور، که در رگ‌های زندگی می‌دود و هر آنچه را لمس کند، به معنا بدل می‌سازد.
در هر گوشه این جهان، ردّی از زن پیداست؛
در سکوتی که خانه را آرام می‌کند،
در هیاهویی که شهر را به حرکت وامی‌دارد،
در دستانی که نان را می‌سازند،
در اندیشه‌ای که آینده را می‌آفریند،
و در قلبی که حتی پس از خستگی، همچنان می‌تپد تا جهان فرو نریزد.
و مادر…
مادر نه یک واژه، که افقِ بی‌انتهاست. نامش که برده می‌شود، زمان مکث می‌کند، دل آرام می‌گیرد و زمین برای لحظه‌ای نفس راحتی می‌کشد. مادر، معماری‌ست که در سکوت، ستون‌های فردا را می‌سازد و جهان را با صبوریِ بی‌انتها به دوش می‌کشد.
او نخستین موسیقیِ زندگی‌ست؛
نوای گرمی که در گوش نوزاد می‌نشیند و تا آخرین فصلِ عمر همراهش می‌ماند.
او نخستین پناه، نخستین نگاه، نخستین معلم و آخرین امید است.
زن، در هر نقشی که قدم بگذارد، چیزی را متولد می‌کند:
وقتی دختر است، امید می‌آفریند؛
وقتی همسر است، امنیت می‌بخشد؛
وقتی مادر است، جهان را دوباره می‌سازد؛
و وقتی خودش است—تمام خودش—تجلی ناب انسانیت می‌شود.
او سایه نمی‌اندازد، اما هزاران درخت بر شانه‌هایش رشد می‌کنند.
راه نمی‌رود، ولی مسیرهای تازه می‌گشاید.
خسته می‌شود، اما خم نمی‌شود.
اشک می‌ریزد، اما دوباره می‌خندد تا دیگران باور کنند زندگی هنوز ادامه دارد.
زن، برخاسته از جنس نور است؛
با دلی که می‌تواند بارانی بباراند و کوهی را نگه دارد،
با ذهنی که می‌تواند آینده‌ای نو بیافریند،
با روحی که می‌تواند زخم‌ها را مرهم باشد.
روز زن، روز بزرگداشت همه زنانی است که بی‌آنکه نامشان بر سر زبان‌ها باشد، برای جهان می‌جنگند.
و روز مادر، روز تقدیس تمام قلب‌هایی‌ست که حتی در خاموشی، همچنان روشن‌اند.
به احترام هر زنی که جهان را زیباتر کرده؛
به احترام هر مادری که بی‌صدا جهان را نجات داده؛
به احترام همه آنان که بودنشان نعمت است و رفتنشان ناممکن—
سر تعظیم فرود می‌آوریم.
روز زن و روز مادر مبارک؛
به آنان که بودنشان، تفسیر کامل عشق است.

یادداشت: مهناز فراهانی